Wat is de natuur magisch. Ze gaat, ze doet en ze houdt geen rekening met wat iemand daarvan vindt. Op het moment van schrijven verblijf ik in een tiny cabin op een landgoed in the middle of nowhere (ik maakte er een fotoverslag van, zie pagina 42). Het is onder nul en de wereld is wit. Magisch.
Een paar dagen geleden fietste ik van Breda naar Oosterhout, nadat ik in de trein had genoten van heerlijke zonnestralen. Ik belandde na nog geen tien minuten fietsen in een bizarre sneeuwstorm. Als een sneeuwpop kwam ik twintig minuten later aan op de plaats van bestemming. Drie keer raden hoe het er toen uitzag: blauwe lucht met een zonnetje.
Niets zo onvoorspelbaar als het weer, dat zei mijn vader vroeger altijd al. Toch zijn we best goed geworden in het voorspellen van wat er op ons af komt. We weten (meestal) of het morgen gaat regenen en of volgende week de zon schijnt, en we weten ook hoe het er de komende jaren ongeveer uit gaat zien. Het verschil tussen weer en klimaat is daarbij heel belangrijk. Het mag hier vandaag dan wel vijf graden onder nul zijn, volgens de klimaatwetenschappers gaat 2024 alle warmterecords met gemak verpletteren.
Ik merk dat het mij steeds meer raakt en ik denk dat dit vooral komt doordat ik al nu zo’n vier jaar bezig ben met duurzaamheid. Dat is trouwens peanuts in vergelijking met klimaatwetenschappers of experts als Babette Porcelijn (lees het interview met Babette op pagina 28). Ik merk dat het verschil tussen wat ik weet en hoe mensen om mij heen ermee omgaan steeds groter wordt.
De natuur in als remedie
De groene bubbel is fijn; de lancering van het winternummer afgelopen december voelde als een warm bad door alle impactmakers, die de meest inspirerende en hoopvolle verhalen met elkaar deelden. Maar als ik dan naar buiten ga en uit die bubbel stap, is ongeveer alles een probleem. Behalve klimaatverandering. Het lijkt alsof het een probleem van de toekomst is, een probleem van anderen. Maar niet hier en niet nu.
Wanneer ik me realiseer dat ik ga piekeren, besluit ik dat het tijd is om even uit alle bubbels te stappen, groen of niet, en even de natuur in te gaan. Het briesje tussen de takken te voelen, de glinstering van de sneeuw op de zachte ondergrond te zien, de vogeltjes die vrolijk naar elkaar tjilpen te horen. Los ik hier alle problemen in de wereld mee op? Absoluut niet. Maar het geeft mij rust, vertrouwen en geduld om de klimaatcrisis op de kaart te zetten zonder angst-zaaien en paniek verspreiden en mét een uitgestrekte hand.
Founder en hoofdredacteur Happy Times Magazine