Loom lag de oude wolf aan de bosrand even uit te puffen. Genoegzaam wentelde hij zich in het zachte avondzonnetje. Eindelijk tijd voor mezelf, dacht hij.
Het was me het zomertje wel geweest. Er trok een kleine grijns over zijn kop: hij was zelfs de opening van het achtuurjournaal geweest! Wie had dat ooit kunnen denken?
En hij had veel complimenten gekregen. Ja, ook van wolvinnen, die hadden zachtjes gegromd dat hij er op de journaalbeelden nog zo stoer en sterk uitzag. Daar was hij best trots op geweest, dat mag je gerust weten. Ook een oude wolf mag wel eens ijdel zijn, vond hij.
Inderdaad, mooie beelden, hij kon niet anders zeggen. Maar dat ze nieuws over zijn familie haast nog belangrijker vonden dan het echte wereldnieuws, daar begreep hij geen snars van. Nou ja, hij was ook maar een eenvoudige oude wolf, misschien lag het daaraan.
Maar terwijl wolf er zo aan die bosrand over nadacht, vond hij het toch ook wel een beetje gek. Goed, hij was trots op zijn uiterlijk en zijn kracht, maar waarom de mensen in hemelsnaam zoveel rumoer maakten over zijn kleine roedel, begreep hij niet goed. Op het journaal deden ze net of hij een nog grotere schurk was dan Poetin of Netanyahu. Wolf wilde het niet altijd toegeven, maar dat raakte hem in zijn ziel. Hij voelde zich juist een moedige pionier, die met zijn groepje Nederland eens ging verkennen. En verdraaid, ze hadden een paar leuke plekjes gevonden in Drenthe, de Veluwe en op de Utrechtse Heuvelrug. Niet veel, maar net te doen. En hij moest toegeven dat hij ook wel was geholpen door de mensen die keurig ecoducten, houtwallen en verbindingsstroken hadden aangelegd.
In het begin werd wolf zelfs met open armen ontvangen. Maar dat bleek van korte duur. Wat hadden die mensen dan gedacht? Dat hij zich niet meer als een wolf zou gedragen? Hij had toch zeker ook recht op zijn eigen identiteit?
De mensen mochten hem wel eens dankbaar zijn, vond hij. Natuurlijk nam hij wel eens een zwijn of een ree te grazen. Nu hij er zo over nadacht liep het kwijl alweer uit zijn bek. Maar dat waren altijd de oude en zieke beesten. Dat waren tenminste makkelijke prooien. Gezonde exemplaren waren veel te snel voor hem, die kreeg hij nooit te pakken.
Bovendien at hij zo’n beest nooit helemaal op. Er bleef nog genoeg over voor aasdieren en ook voor kleiner spul en insecten. Die waren dan ook maar wat blij met wolf.
Ook lustte hij graag een vos of marter. Moet je eens aan de korhoender of de grutto vragen hoe blij die met hem zijn! Wat hij deed voor de vogelbescherming, daar kon geen vogelbeschermingsclub tegenop. Maar daarover hoorde je haast niemand.
Wolf is nou eenmaal een toppredator die van groot belang is voor de biodiversiteit! In plaats dat hij nou eens complimentjes kreeg vanwege zijn grote verdiensten voor natuur en milieu, was de stemming radicaal omgeslagen omdat hij ook wel eens een schaapje verorberde. Nou ja, die schapen vond hij maar taai spul, maar als hij het tegenkwam liet hij het niet liggen. Mensen eten graag in een driesterrenrestaurant, maar hebben toch ook wel eens trek in friet uit de snackbar? Zo was het met hem ook.
En boos dat die mensen waren als hij een schaapje te pakken had! Heremetijd, het leek wel alsof de oorlog was uitgebroken. Nou had wolf toevallig vorige week nog een rapportje gelezen waaruit bleek dat bij 85% van de door zijn familie gedode schapen de wolfwerende voorzieningen niet op orde waren. Ja, boeren hadden nou eenmaal liever een dood schaap dat ze mogelijk zelfs nog van de verzekering vergoed kregen, dan te investeren in bescherming voor hun schapen. Hij wilde de boeren niet de kost geven die uiteindelijk nog verdienden aan die door hem doodgebeten schapen. Maar ook daar hoorde je weinig over op het journaal.
Op het journaal zag hij wel vaak een vrouw in wijde jurken, een shawl om, en donkere krullen die in het parlement dood en verderf over de wolf wilde zaaien. Ze vond dat het zo niet langer kon en dat Nederland te klein was voor de wolf. De wolf hoort hier niet, vond ze.
Ja hoor eens, dacht wolf, jullie hebben eerst bijna alle natuur om zeep geholpen, desondanks hebben we met veel moeite een plekje gevonden, en nu zijn er ineens te veel wolven? Je kunt beter zeggen dat er te weinig natuur is in Nederland. Bovendien had hij de vrouw met de donkere krullen nooit tekeer horen gaan tegen megavarkensstallen. Die hoorden hier blijkbaar wel? Daar is blijkbaar wel genoeg plaats voor? Vraag dat maar eens aan de mensen die naast zo’n stal wonen, waar de varkenslucht niet te harden is.
Of die koeien die je nooit in de wei ziet, maar die wel bijna een kwart van het Nederlands oppervlak in beslag nemen? Weiland is allang een grasfabriek geworden, waarop we vanwege de efficiency liever geen koe zien staan. Denk je eens in wat we allemaal met dat weiland zouden kunnen doen? Is Nederland niet te klein voor die koeien? Daar hoorde wolf de vrouw in de lange jurken, met de shawls en haar donkere krullen, nooit over.
Ook ging ze tekeer over het gevaar van wolven voor de mens. Als er iemand door een wolf werd gebeten ging ze volledig uit haar dak. Dat tegelijkertijd duizenden koeien, varkens en kippen door de mens werden vermoord vond de vrouw in de lange jurken met de shawls en de donkere krullen blijkbaar doodnormaal.
Wolf maakte zich echt wel zorgen over het antiwolvensentiment. Hijzelf was oud, en had niet lang meer, maar zijn kinderen en kleinkinderen, zouden die in dit landje nog wel een toekomst hebben? En wat voor toekomst zou dat zijn? Niet meer beschermd, maar voortdurend opgejaagd? Voortdurend bang om neergeschoten te worden? De oude wolf kon er maar beter niet te veel aan denken.
Ja, natuurlijk was daar wolf Bram! Wolf had Bram ook altijd al een moeilijk heerschap gevonden. Bram verpestte het voor alle andere wolven: opvliegend, niet te vertrouwen, echt een lastpak. Wolf keek er dan ook niet raar vanop dat Bram een klein meisje had aangevallen. Wat een domme actie! Maar nu werden alle wolven over één kam geschoren met die malloot van een Bram! Maar ja, dat was te verwachten van deze regering. Als één asielzoeker een afschuwelijke moord pleegt, moeten ook meteen álle asielzoekers het land uit. Wat dat betreft was het maken van idiote grove generalisaties het enige waar deze regering goed in was geweest. Onlangs had wolf nog een stukje in de krant gelezen waarin stond dat pakketbezorgers niet meer de tuinen in durfden gaan omdat er bijna dagelijks een bezorger wordt gebeten door agressieve honden. Moet je nagaan: de meeste bedrijfsongevallen bij onze pakketpost worden veroorzaakt door die lieve hondjes. Wolf kon er zich over opwinden: nog nooit had iemand ervoor gepleit om dan maar alle honden af te knallen, want die horen hier niet. Niemand die zei dat Nederland te klein is voor al die honden. Niks daarvan: DHL ging nu bedrijfstrainingen geven aan de pakketbezorgers over hoe om te gaan met agressieve honden.
Nou, zo lustte wolf er nog wel een paar! Waarom geen cursussen geven aan schapenboeren over hoe een fatsoenlijk wolfwerend hek te installeren?
Wolf draaide zich in het avondzonnetje nog maar eens om. Hij dacht een paar jaar geleden met zijn roedel in een land te komen waar mensen blij met hem zouden zijn en zijn werk voor natuur en milieu op waarde zouden weten te schatten. Maar in plaats daarvan moest hij nu erkennen, terwijl hij langzaam in slaap sukkelde, dat dat landje waarin hij was beland erg goed was in het meten met twee maten, en hypocrisie bijna tot norm had verheven.
Bron: NOS nieuws 23-7-2024